na balkonie

jest tu dziko posiany ogródek: 3 anorektyczne, rachityczne malwy o kwiatach suchych aż do hipotetycznego łaskotania w nosie. ogródek prawie schulzowski, brakuje tylko sierpniowego upału świecącego kropelkami potu u czół i na szyjach wokół kołnierzyków. malwy ścigają się z drogowym znakiem o to, kto pierwszy do moich stóp, podniebnych prawie. nawet nie wiem które to piętro-zabawne, prawda? nie mam listy życzeń dla hipotetycznie spadających gwiazd, już niczego sobie nie życzę, gdy jesteś. tyle tu ingardenowskich miejsc niedookreślenia i tak naiwnie się ich nie boję. 

dziś jest inaczej, jest już jesiennie. to skandynawskie z głośnika, że niby już inne niż poprzednio ale spada podobnymi hipotetycznymi kroplami dźwięków na to uśpione miasto. jest tak, jakby mały skrzat na cienkich pajęczych nóżkach biegał po maźniętej kaligraficznym pędzelkiem, mokrej kresce z tuszu. w tę i z powrotem.

samochody uśpiono w szeregu. autobusy z tego miejsca podgląda się z rozkoszą hipotetycznego widza. wszystko na moment podkreślone i poddane w wątpliwość tym dziwnym zielonkawym światłem. kosmici jadą do zajezdni. jednokierunkowa trochę śpi a trochę czuwa. przypomina o sobie nocnymi wędrowcami wysyłanymi w drogę w odpowiednich odstępach czasu.

może to niebo zaciągnięte na szaro-granatowo to tylko płachta płótna łatwa do przecięcia nożem? doklejone kamienice i drzewa. jestem pomiędzy. mam włosy rozpuszczone na wiatr, na to miasto, ale moje plecy są czujne-na ciebie, na to światło w kolorze brzoskwini, na wnętrze mieszkania, na ten drugi biegun. moje plecy wypatrują cię, układają się w kształt pasujący do twoich dłoni.