analitycy cieni

osa obudzona [oszukana?] piętnastoma stopniami ciepła w październiku, uderza o zamknięte drzwi tramwaju linii numer 3. osy walą głową w mur z wyczuciem i bystrością, nie to co muchy. drzwi się otwierają, serio. osa wylatuje i tyle ją widzimy. jestem spokojniejsza. przed chwilą układałam plan ucieczki, teraz oddycham swobodnie. muzyka końca lata prosto do ucha. 'za długi paznokieć, śpioch w oku'. wiem, że wybrałam dobrą ścieżkę pod tę krótką podróż. obok facet w kurtce ze sparciałymi gumkami ściągaczy. metka 'fashion'. jakieś perfumy, które poniosę kilka przecznic ze sobą. zielony, zbyt długi płaszcz układa się na schodach jak dywanik. a później ten obrazek, jakby pisał go huelle. chłopaki z trzepaka, niedziela, odrobione lekcje. tylko oni i przestrzeń podwórka. oni tu rządzą, czaisz? żeby móc podglądać tramwaje i ludzi w tramwajach, to albo zgiąć całą swoją postać i zmieścić się w szczelinie poniżej falistej blachy, albo wyciągnąć szyję aż pojawią się na niej żyły i będzie można dostrzec obłąkańczą pracę tętnic. chłopaki z trzepaka ich chłopackie sprawy. gapię się, uśmiecham się po dziewczyńsku. zastanawiam się czy w przyszłym roku przydarzy nam się wiosna i słońce rysowane pomarańczową kredką.

stado dźwigów. rozkopana łódź mieni się w słońcu. wyglądasz pięknie moja droga. na wiaduktach, w podziemiach, na przystankach. po kieszeniach chowam truchła chusteczek do nosa i myślę sobie, że mój cień powinien chodzić ulicami mniej przygarbiony. że powinien trzymać się prosto, nosić głowę przy samych krawężnikach. może. już od dłuższego czasu jestem analitykiem własnego cienia.

dziś, kiedy tak ciepło mi w ciało schowane pod trzema warstwami odzieży, z których przynajmniej jedna jest zbędna, myślę o tym wesołym miasteczku rozstawionym w dzień bliski przymrozkom. rozświetlone, gdy wracam od ciebie, wygląda jeszcze smutniej. a oprócz tego o tej dębowej gałęzi, która łaskotała dach naszego auta w S. no i jasne, że po lekturze Strachoty przyszło mi do głowy jedno jedyne neurotyczne przywidzenie:




'Nie wiem czy wiecie jak to jest, kiedy czuje się nagłą, niespodziewaną obecność śmierci. Nic wielkiego.'

żółw i zając na huśtawkach.