bakłażan i szafa

padało intensywnie ale od niedawna. ziemia oblepiona skorupą asfaltu nie zdążyła jeszcze wyprodukować nadmiaru dżdżownic, które trzeba będzie później przezornie omijać żabimi skokami. wychodzę trochę po nic, a trochę po to, żeby przeciągnąć kwieciste nogawki po kałużach. 'wyglądasz jak w pidżamie', no trochę tak, zgoda. bakłażanowy palec gnieździ się w bucie i przy każdym kroku daje o sobie znać. pęknięta ze słodkim chrzęstem kostka. fioletowe plamy jak na ozdobnej fasoli. małe kuriozum. może to rzeczywiście symptomatyczne. może odbieram karę za nieuzasadnioną winę. jedna mała kostka za słabość do tej konkretnej kombinacji chromosomów, za wykluczenie igreków z osobistych predylekcji. na razie tyle, a potem się jeszcze zobaczy, więc uważaj no! idę i uważam. co jakiś czas kropla z parasola wyznacza sobie tę perfekcyjną trajektorię lotu i wpada mi do buta. w okolicach pięty powstaje supełek zimnego dreszczu. moknę. podśmiewam się kącikiem ust z tej taniej deszczowej symboliki. k jak katarsis z reklamy szpreju do przepychania nosa. litość i trwoga. z naiwnością galów obawiam się, że to ciężkie niebo spadnie mi na głowę, bo wisi już całkiem nisko. zataczam koło i wracam jak pijana, mokra wrona ze sznurkiem wokół ptasiej kończyny.
może poza szafą świat jest po prostu bardziej jaskrawy i trzeba do niego przyzwyczaić oczy?

wspominamy szeptem. z ust do ucha. po uszy. 
nie boję się. będę [próbować].