salka

Ruben Wittich

a gdyby tak trzymać cię o chlebie i słońcu 

w salce u rusycystów, w echu kilku słów

o śpiewnych zgłoskach. gdyby cię tam karmić

zaśniedziałym złotem, a twoje legowisko

wyznaczyć pod ścienną gazetką. liczyć do czterech,

bo na tyle części rozpada się tu światło

podchodząc pod szyby pełne lejków. popatrz,

wpisuję w to równanie twoje nagie plecy,

brzydką bliznę po ospie akurat tam, 

gdzie siedzi pierwsza mucha troszcząc się o skarb:

kryształ z cukierniczki. nie wszystko nam tu wolno

i już teraz możesz to wiedzieć. nie dotkniemy sufitu

z zimnego lastryko, to nie szatnia za kratą

w szkole na elsnera, lecz tutaj także

ściągam ci z włosów frotkę, która pachnie pośpiechem,

mam lepkie ręce, przeczucie końca lata, bardzo dużo śnię

o topielcach ratowanych w ostatniej sekundzie,

o gubieniu drogi wśród bloków. gdybyś przyszła,

dałabym ci jeść i miłość w kształcie ziaren

nie do końca dojrzałego słonecznika.