podium
rok później wciąż tam była. prawdopodobnie trzeszczała ortalionem przechylając się przez ławkę jak trocinowa kukła, ale nie słyszałyśmy tego. nie słyszałyśmy też czy oddycha, co myśli, czy jej kroki kończą się tąpnięciem i zgrzytem drobinek piasku rozsypanych po asfalcie. odchodziła chwiejąc się lekko na boki, jakby uczyła się chodzić. z niskich krzewów wyrastał komin, który odmierzał puls jakiegoś podziemnego zwierzęcia, tętniące czerwonawo uderzenia mechanicznego serca, uśpionego póki co, ale czujnego. peryskop na oddech.
nie jestem pewna, czy patrzyła w naszą stronę, bo na jej twarzy splątała się ciemność wypluwana co chwilę przez sztuczny las. brzozy z białego PCV, przykurzonego lekko za sprawą zachodnich wiatrów niosących piach, nie odbijały światła. nad przegarnianiem mroku pracowała tu zresztą tylko jedna latarnia o obłej, brudnej żarówce, która rychło napęcznieje od ciem i pęknie, wysypując nam na głowę owadzie truchła.
miała białe włosy. białe od prawdziwych brzóz, których już nie ma. wyobrażałyśmy ją sobie na podium jakichś zabawnie archaicznych zawodów sportowych, ubraną w zbyt krótkie spodenki opięte na masywnych udach. spodenki są czerwone, koszulka biała, lampasy kremowe a medal brązowy, jak gówno. stoi tam nie wiedząc co zrobić z rękami. będzie to widać na zdjęciach, których nie wytnie z gazety żaden syn ani wnuczek, które zestarzeją się na smutno i na żółto, które spłoną pod białą kuchnią, pod wielkim garnkiem z lepką i gęstą czarniną.
poruszył mnie ten tekst...
ReplyDeletezaskoczyło mnie, że się pojawił. długo tkwiłam w słownej próżni. cieszę się, że coś komuś robi.
Deletebardzo ciekawe kadry, a tekst.. poezja..
ReplyDeletechoć proza :) zawsze mnie trochę odchyla w tę poetycką stronę. dziękuję.
DeleteDlaczego tak?
ReplyDeleteMoże jest zbyt prawdziwa? Prawdziwością nie do przyjęcia?
Niezwykły tekst.
nie wiem, mam ochotę bywać w okolicach brzozowego lasu co wieczór, żeby sprawdzić, czy mi się nie śniła.
Deletenietuzinkowe patrzenie na swiat
ReplyDeletenie sądziłam, że takie :)
Delete