rdza

do wsi nie da się wjechać nie mijając jakiegoś krzyża.

północ wybiega z lasu żółtą drogą, która latem wciąga koła ruskich rowerów kupionych na bazarze za bezcen. te rowery zawsze są za duże, za wysokie, żeby jechać na nich i się nie bać. dzieci sąsiadów mają takie dwa, z męską ramą i startą nazwą „ukraina” na resztkach granatowego lakieru. kiedy ścigają się do lasu i z powrotem wyglądają tak, jak gdyby gonili cyrk, który odjechał z końcem lata i nie przyjedzie już w te strony z powodu nieustannie zmieniających się map i widmowych rzek krzyżujących plany powrotów. jesienią żółta droga przechowuje w sobie ciche nurty kilku takich strumieni, które niosą błoto i wylinki jaszczurek porzucone dawno temu w ciepłym piachu. nikt tych błotnistych rzek nie nazywa, chociaż powracają do swoich koryt co roku. tutaj imiona rodzą się chyba ze strachu a północna droga jest za płytka, by mieć na sumieniu jakiegoś topielca.

dla miejscowych północ liczy się o tyle, o ile produkuje fronty atmosferyczne, animowane z wyprzedzeniem magiczną dłonią prezenterki, która zawsze pomija w narracji tę część kraju, o której tutaj mowa. i choćby obejrzało się z nieufności doniesienia ze wszystkich kanałów meteo, zawsze trafimy na tę samą ignorancję. każda prognoza pogody utwierdza nas w przekonaniu, że żyjemy w miejscu bez dolin rodzących wiatry, bez rusztowań pod mgły, bez przestrzeni powietrznej, którą mogłyby do nas dotrzeć chmury. kształty chmur znamy tylko z kredowego papieru encyklopedii ilustrowanych dla najmłodszych.

na styku piachu i asfaltu, u końca północnej drogi, postawiono krzyż w naiwnym niebieskim kolorze, każdej jesieni krzyż gubi kawałek siebie jakby chciał się posiać w tej jałowej ziemi, stać się rośliną inwazyjną, iść w szranki z czeremchą, barszczem sosnowskiego i nawłocią. nie wiem co wyrośnie z takiego obsiewu, nie uprawiałam nigdy rdzy ani religii. czasem na wiosnę podglądam mokrą ziemię przez barierkę ozdobioną margerytkami z wyblakłego plastiku, ale nic się w niej nie dzieje. pan bogdan, który chodzi po nocach do lasu mówi, że rdza kiełkuje do wewnątrz, aby nie mącić nam w głowach i w sercach. podobno wydaje rude owoce pachnące jak świeżo starty cynamon, z wyglądu brzydkie i chropowate, poukrywane w ziemi jak larwy chrabąszczy. bogdan robi z nich nalewki dla tych, którzy zamiast pić czystą, wolą się od środka ubrudzić. z jego domu wychodzą w noc korowody cichych, pijanych mężczyzn, którzy podążają żółtą drogą w stronę lasu. szukają porostów, kości zwierząt i gnijącego runa — po to tylko, żeby je zapamiętać. dla całej reszty oczu przeznaczono bezpieczny i czysty rumianek, babkę na rany i melisę na nerwy. jednogłośnie zdecydowano się na udawanie, że nie rdzewiejemy aż tak mocno od żadnej strony a ten niepokój, który zbieramy sobie nawzajem ze skóry najłatwiej zgubić w kąpieli z pokrzywy zwyczajnej. zwyczajnie, zmyć go gąbką.