zachrystia

z chłodu bramy jak z wnętrza ciemnej muszli
wyszedł człowiek niosąc zapach kadzidła
w ściegach starej flaneli a w dłoni foliówkę

― nie wiadomo co kupił i na czyje zlecenie.

może na zachrystii poszły wszystkie żarówki

(nie pierwszy raz, tak się zdarza w miejscach przejścia)

a tych zwykłych, w kształcie gruszek, z grubym gwintem

nie sprzedają już wszędzie. może to jednak sezon

na trupie porzeczki, na czereśnie z robakiem

w co trzecim owocu. może za kościołem

rowy obrosły w kwaśny szczaw na zupę,

nikt nie pilnował suki a ta poszła w noc,

by wrócić z brzuchem rosnącym jak księżyc,

rozsypać się potem pod bożym okiem, w miejscu,

w którym czasem ktoś stawia koszyczek z dzieckiem,

obficie, bo to był dobry rok,

ale znów bez przesady, każdy nadmiar jest grzechem.

gdyby nie rudy pysk, co wygryzł dziurę w folii,

wyglądałyby jak kilo ziemniaków