zadomawianie

przezroczysty balon z burzą przybiera tu jak jabłka,

by pęknąć nad głowami tych niecierpliwych dzieci,

którym zachciało się jeziora. oceniają szanse

trącenia w obcych ludziach uśpionych komórek,

pod wiatą przystanku ćwiczą miny, wystawiają się

na pierwszą falę ulewy. z tego miejsca

nie widać skotłowanych ptaków, nie czuć pędu,

który ciało ma ku wodzie po miesiącach suszy,

gdy szukasz wilgotnych kościołów, mokrych piwnic,

a potem wijesz w nich gniazdo. kto ma miejsce

dla twardej kuleczki w brzuchu? kto da się zadomowić

czemuś, co nie otworzy drzwi, nie opróżni skrzynki,

aż ta groźnie spuchnie? wpuścili nas tak łatwo,

poczęstowali ciastem na coraz droższych masłach.

lato jest coraz łaskawsze: tłoczymy się w oknach,

by coś z tego wziąć na potem, najeść się słoną nocą