doula

ta farba jest na włosy, ale jest na coś jeszcze:
na ten moment, w którym będę szła do ciebie,
szukając takich tropów w alejkach,
których nikt nie przeniósł w inne miejsce;
to jest gra na jedną osobę i brak mapy,
na węszenie żywym nosem woni straty

(na jak wiele się odważysz, pisząc do czatbotki
i czy kopnąłbyś robo-psa,
by ocenić jego możliwości?)

farbę rozrobimy w tej fajansowej misce,
z której brzuszka chemia zjadła już szkliwienie
i gdzieś się podziejemy, gdy nasz dom odjedzie
razem z tą miseczką na lawecie,
drogą powiatową, w kondukcie wielu lawet,
do miasta w uncanny valley

(proszę pani, na koloniach jednej nocy
umarły nam wszystkie tamagotchi:
jaka doula tu pomoże, by wydać na świat nowe,
gdy do urodzenia są jeszcze lęki bez nazw,
gdy właściwie chcemy rodzić tylko strach?)