łyżeczka

powiedziałabym, że przyszłam na próżno, 

ale w tym jasnym powietrzu, pod daszkiem klatki,

słychać jak stukasz łyżeczką o brzeg kubka.

trwa to tylko chwilę (starasz się nie przesładzać), 

później gaśnie światło, kończy się dzień. 

na małym rowerku, przechylona w prawo,

przejeżdża zezowata dziewczynka. łapie równowagę,

gubi kamyk, który miał być piorunem.

gdy zadzieram głowę, by włamać ci się do kuchni

przez lufcik otwarty na wczesną wiosnę,

słyszę, jak trawa skrzypi uginając się

pod zapowiedź mojego ciała i wiem,

że nie odejdę stąd bez bocznych kółek