południe

prawie nie znam tego miasta. na południu mapy

leżą parki o obcych nazwach, skwery ze ścieżkami

nieskojarzonymi z żadnym strupem. stare samochody

zapadają się tam w asfalt rozpuszczany latem. ich opony

łaskocze dzika trawka, którą ktoś zerwie dla kota

by się ładnie odkłaczał. są boiska, krzywe kosze

łowiące piłkę słońca w brudne sito. gną się latarnie 

pod naporem nocnej bryły, która powinna nieść chłód,

ale ktoś ją rozciął nożem, by do brzegów dziury 

przyłożyć suche usta w mokrych chlebowych okruszkach 

i dmuchać do środka kwaśnym ciepłem. na przekór 

temu, że nie znasz tubylców wrzucę cię kiedyś

w sam środek południa, gdzie słońce grzeje tak, 

jakby ktoś ustawił mu na drodze szereg szyb i lupę.

jeśli nie dotrzemy tam jutro, to może na wiosnę:

nie wysiądziemy do pracy, podrzucimy ludziom

nasze kukły uszyte ze szmatek i szynki, podobne 

do nieostrych zdjęć z drogi. nie znam tego miasta 

już dawno przestałam wystawać z makiety,

nie buduję mu domów, nie obsadzam klombów, nie kocham

się z nikim na parkowych ławkach i może to jest powód 

by wreszcie coś zrobić dla świata, by cię wziąć

za rękę i nieco za szybko pociągnąć w dół po schodach

ku wiecznie niedomkniętym drzwiom klatki