wyjścia z gniazd

były już takie zmierzchy: wieszałyśmy na drzewach
owoce, które spadły. pies poszedł za nami
daleko jak nigdy dotąd: świat jest większy
niż kwadrat podwórka i nie ma z niego powrotu.
w domu zasklepionym jak nękane gniazdo os
zostali mężczyźni nad miseczką mleka,
które zsiadło się w porę. nam coś kazało iść ―

z drzazgą niesioną w pięcie, z chłodem na ramionach,

bez swetrów i zapasów na postój. lotka z piór

i tak będzie tu wisieć zlewając się z niebem,

kot nie zdechnie od mleka, wiśnia nie pęknie pod zębem,

nikt nie przyniesie chleba, listu, nikt nie spłodzi dziecka

skazanego na znak bliźniąt. idźcie ―

las jest mokry jak najświeższy strup i cichnie,

nor wystarczy dla wszystkich