psuja

pewnie jeszcze dziś

popsuje się tundra, tajga, lasek przy szkole, 

jakiś jamniczek w sweterku, szydełkowy bieżnik na stół,

skończy się przynajmniej jeden przydługi serial,

do kalendarzy nie wrócą już adresowniki

przebierze się jakaś miarka i zmęczy materiał.

coś ciemnego wypływa z naszych małych półsłońc,

a półpiersi mam puste jak makówki w sierpniu.

w końcu od dawna jesteśmy na trasie czarnych dziur

i choć to wiedza z niepewnych źródeł, mam nadzieję,

że jeszcze dziś

popsujesz mi się, rozwalisz. że w dłoni

zostanie mi twoja plastikowa noga

i w końcu będzie można przestać się bawić

w uporczywe nieumieranie.