slow-mo

drzewo karmiło się strachem, wołało o trzeciej

chłopców, którzy swój sen posiali za płytko

bo w kłaczkach dywanów, w makatkach, w kwiatach

− jak kulki styropianu. widziano ich potem

na nieostrych skanach zdjęć, bez twarzy,

jakby złapanych w biegu przez auto google maps

jadące przez włocławek. nikt nigdy nie pytał,

co powiedzieli siostrze, by zgodziła się iść

z nimi, zamknąć oczy i liczyć bez oszustw

do co najmniej stu. noc parcieje, chłopcy

i prószy na ramiona matek pomniejszonych

o dni spędzone na wypatrywaniu, matek

w koszulach z domieszką bawełny, z garbami;

nikt tego nie zbierze, nie odeśle,

paczki z pyłem cofnięto lub przechwycono w drodze.

dolina pęka od wschodu − zbiegamy w dół
na niekończącym się slow-mo, w obce ramiona