obciach

są brzydkie kwiaty pielęgnowane w małych miejskich ogródkach i brzydkie koty bez oka ze schronisk; misie z lumpeksów, nad którymi trzeba się litować, niemodne bluzki z kołnierzami, chłopcy z pierwszym wąsem. są mężczyźni w wieku naszych dziadków, którzy nieumyci przychodzą na spotkania ze znanymi pisarkami. aparatem-małpką próbują unieruchomić rzeczywistość, ale ta im się wymyka a każde zdjęcie staje się pełzaniem żyrandoli, lamp i twarzy. jest zapach ptasich piór — duszny, kwaśny — piór rosnących najbliżej ptasiej skóry, gorącej od kołowania tuż nad ziemią, od trącania ziarenek piasku końcem skrzydła. ptasie pióra to wstyd i brud, to lekko wilgotny materiał dziewczęcych spodni, zdejmowanych po całym dniu zakładania nogi na nogę, czekania na czekanie. są koce z wizerunkami koni o czujnych oczach, rzucane na wersalki, które gubią naskórek. należy okrywać się nimi tak, by ramionami objąć z łatwością końską szyję i przyjmować w siebie woń spoconej sierści pomieszaną z dobrze znanym zapachem pudła na pościel. są opaski obszyte pluszem, od którego cierpną palce. czerwony materiał od wewnątrz jest twardszy i gromadzi tam warstwami zapach podstawy włosów, pączkujący na dnie cebulek, wypychany siłą odpływów na zewnątrz ciała. 

są takie pomruki ciała, które pochodzą wyłącznie stąd, tak jak chlupot błota albo mlaskanie soczystym jabłkiem. są połacie skóry wymykające się bieliźnianym gumkom i ciasnym rękawkom koszulek na lato. jest ciało, które nie śpi, by przesuwać swoje granice, by się pomnażać. by rosnąć i boleć.