w stronę rzeki

kolejna w życiu odwilż i wciąż nie wiadomo
jak daleko posunie się topnienie,
czy ocaleją bryły miast: punktowce, szkoły, posągi,
szczególnie te wykute z najbielszych kamieni

może to bez znaczenia, wszystko z czasem szarzeje:
śnieg z wierzchu i z brzegu ulic, suknie ślubne na strychach,
zęby, papier i skóra poprzecierana na łokciach,
oddech jak rybi pęcherz wypluty pod łapy kotom

któregoś dnia znajdziemy słowa zebrane w pęczek
i przewiązane niedbale rozdwajającym się sznurkiem:
"już tylko tak i już zawsze tyle", słabnący puls na przegubach
ostatnia odwilż przyjdzie od stóp, powiedzie nas w stronę rzeki