wpadam czasem na Patricię Highsmith
Czytam Codzienne rytuały, gdy wtem:
„Chora w towarzystwie większości ludzi, miała wyjątkowo intensywną relację ze zwierzętami — zwłaszcza kotami, ale też ze ślimakami, które hodowała w domu. Highsmith zaczęła traktować ślimaki jak zwierzęta domowe, kiedy zobaczyła na targu rybnym ślimaczą parę w dziwnym uścisku. (Potem powiedziała w wywiadzie radiowym, że „ślimaki dają jej pewien rodzaj spokoju”). Ostatecznie w swoim angielskim domu w Suffolk udomowiła trzysta ślimaków — mawiała, że dotrzymują jej towarzystwa wieczorami. Potem, gdy przeprowadziła się do Francji, musiała stawić czoła zakazowi importu żywych ślimaków. Postanowiła je szmuglować. Wielokrotnie przekraczała granicę ze ślimakami — od sześciu do dziesięciu — schowanymi pod stanikiemˮ.
 |
| Publicity photo from 1966 |
Mason Currey o Patricii Highsmith, albo pochwała pięknej dziwności.
.jpg)
Ciekawa jestem, co o nich myślała, o tych ślimakach.
ReplyDeletetrzysta ślimaków to multum małych ciałek poruszających się w zwolnionym tempie. myślę, że też by mnie to uspokajało. myślę, że od ślimaków zwolniłby mi świat, ten w głowie.
DeleteBałabym się, ze się rozejdą, a ja ich nie ogarnę...
DeleteOdkąd sięgam pamięcią, poruszam się w nieustającym przepływie międzygatunkowym. Czułam jak dzięki niemu zmieniałam się ja i one.
ReplyDeleteTo niesamowite bogactwo, które jest tak blisko, wszędzie. Duża część mojego dzieciństwa to właśnie ślimaki.
Od jakiegoś czasu nie "pływam" już z taką samą intensywnością między ludzmi i zwierzętami. W relacjach z ludzmi pojawił mi się jakiś dziwny trud. Nie niechęć, nie rozczarowanie, tylko męczący wysiłek.
Bardzo bym nie chciała zacząć uciekać od ludzi do zwierząt. Najpiękniej było razem.
ja pływałam od ludzi do żab, do tego wszystkiego, co żyje w wodzie. czasem kurom udawło się przykuć moją uwagę. było kilka psów z uciętymi ogonami, każdy nauczony strachu, i jeden stary kot, który nie umiał protestować. żadnym z tych spotkań się nie trudziłam. tymczasem od siebie do ludzi podróżuję chyba tylko z konieczności...
Deletea jednak piszesz i fotografujesz, tak z brzucha, z serca i głowy, dla ludzi. To chyba ten rodzaj podróży, gdzie konieczność jest podobna do konieczności oddychania.
Deletepośrednio jeszcze jakoś się to udaje :)
Delete