znaczki z królową

One pochodziły z rodzin mieszczańskich. Ta prawda, która dotąd mnie omijała szerokim łukiem, będzie towarzyszyć mi w tej podroży. Jednej z nich, Marianny, już nie zapytam jak to jest wychowywać się w Warszawie lat 40. Jak na nią wpłynął widok powojennych kamienic, czy mieszkała na Pradze, czy na Woli? Czy jej ojca uznano za zaginionego w trakcie powstania? Jedynaczka, która razem z matką uciekła na prowincję z centrum wszechświata. Brzmi absurdalnie i takie pewnie było. Miała coś mieszczańskiego w sobie - tę klasę, wyciszenie, otwartość, ale i mądrość. Ten brak krzykliwości, którą cechowało się większość wiejskich dziewek i małomiasteczkowe, wścibskie panny. Może dlatego mówiła mojej babci: »Jadziu, ja tu nikogo nie mam«. W wołaczu. I nie miała, bo ten, dla którego rzuciła stolicę, umarł za szybko zostawiając ją z dwójka małych dzieci. Nigdy do końca się nie ukorzeniła na nowym. Nigdy do końca nie potraktowano jej jak swojej. 

Druga, Maria, wciąż żyje i pytana jest czasami: »Pani jest ze wsi?«. I czuje się zapewne urażona skoro odpowiada: » ja mieszkam na wsi, ale pochodzę z miasta, z Gdyni proszę Pani«. Ot, niepotrzebny nikomu drobiazg. I nikt jej nie pyta czy jeździła na plażę z rodzicami w niedzielne popołudnia. Nikogo nie obchodzi czy mieszkanie w kamienicy było na drugim, czy na trzecim piętrze. Może mieli w domu komplet filiżanek na specjalne okazje. Zaledwie parę osób jest w stanie potwierdzić: jej brat zostawił rodzinę i wyjechał do Anglii. Pisał listy do siostry a na jej wsi wszyscy oglądali koperty i dziwili się że Anglia ma tylko znaczki z popiersiem królowej na tle: granatowym, czerwonym, zielonym - w zależności od roku lub okazji.

A ona przyjeżdżała rowerem z tej swojej zagnojonej osady do miasteczka niewartego splunięcia, w którym główna ulica pędzono codziennie stada krów i szukała tłumacza, bo listy pisano po angielsku. I tłumaczyłaby u samego diabla, jeśli byłoby trzeba, zdawkowe komunikaty: »przesyłam alimenty«.”

autorka nie ma bloga i twierdzi, że nie pisze. ale napisała, w pociągu, a potem podzieliła się ze mną. ja się zdziwiłam, bo tekst wydrążył we mnie tunel, tajemne przejście, którym do tej pory nie chodziłam.

autorka, która nie pisze, ale napisała przeczytała dużo więcej reportaży niż ja i osądziłam, że to widać w jej tekstach. z tym też się nie chce zgodzić, ale najsilniej protestuje, gdy mówię, że napisała świetnie. autorka jest uparta i nie lubi zmyślać. woli unieśmiertelniać. więc napisała.