dzieża

matka nosiła w sobie nadmierną macicę, która krwawiła wbrew naturze, fazie księżyca i ustaleniom miesięcznego cyklu. przerośnięty schron, zużyty foliowy worek o ściankach nadwyrężonych transportem piasku, kamieni i żabiego skrzeku na wyspę pośrodku stawu. było trochę tak jakby ktoś przełożył łono matki do plastikowej miski, w której parzymy pomidory, by gubiły skórę, jakby ktoś nakrył jego białość kraciastą ścierką (tą od wycierania ceraty), jakby pozostawiono je aż urośnie niczym ciasto na domowe pączki. ono tam pęczniało ― niepilnowane, dzikie ― pozwalało sobie na mnożenie tkanek, na formowanie nisz i wybrzuszeń. miska trzeszczała od ruchu i ciepła a kaloryfer, rozgrzany już na poważnie z powodu wyjątkowo mroźnego stycznia, odmierzał bulgotem wody powstawanie kolejnych bąbli z mięsa. kiedy chirurdzy zajrzeli pod szmatę, cielistego ciasta było już za dużo. gdyby podzielili się nim sprawiedliwie, umarliby z przejedzenia. jestem jednak pewna, że wsuwali pozornie sterylne palce w tę mięsną słodycz, w plastyczną różową pierwotność ― zupełnie jakby chcieli zawrócić, nie zabiegać już o te wszystkie nadpsute życia, o precyzję dłoni i biel fartuchów. zapewne długo walczyli z pokusą zupełnego schowania się macicy matki, ale musieliby ciągnąć zapałki, rzucać monetą, bo było tam miejsce tylko dla jednej osoby o bardzo mizernej posturze i niewielkim wzroście. tamci mieli zbyt rozrośnięte barki, zbyt wystające kolana i zbyt ruchliwe łokcie od ciągłego rozpychania się w świecie. dali za wygraną urywając na odchodne po sporym kawałku żywej masy, by chociaż przez jeden dzień kręcić w palcach niknące kulki, podobne do kulek z pieczywa i tak samo pierwsze jak zaczyn na chleb.

macicę ostrożnie wyjęto i odłożono do chirurgicznej nerki jak do kołyski. czułość w czułość. leżała tam niczym ryba umieszczona na moment w wannie bez wody, czekając na ostateczne decyzje.